Во рамките на проектот „120 Години Илинден” легендарниот DJ Дерик Меј и артисти од Македонија на 2 август настапија на плажата „Дупени“ на Преспанското езеро.

По повод гостувањето на Меј го реобјавуваме разговорот кој беше направен по неговиот настап на 2 Август 2014 на Античкиот театар во Охрид каде настапи заедно со Македонската филхармонија под диригентската палка на Емин Џијан.

По­ми­на фан­та­стич­ни­от на­стап на не­по­втор­ли­ви­от Де­рик Меј со Ма­ке­дон­ска­та фил­хар­мо­ни­ја. Ан­тич­ки­от те­а­тар во Охрид бе­ше пре­полн но­ќта на Илин­ден. Има­ше по­ве­ќе од 5.000 гле­да­чи. И по два ча­са енер­ги­чен на­стап, пуб­ли­ка­та не са­ка­ше да го на­пу­шти ме­сто­то на на­ста­нот. На­ши­от му­зи­чар Емин Џи­јан ги ор­ке­стри­ра­ше ком­по­зи­ци­и­те на Меј и од­лич­но ги ко­ор­ди­ни­ра­ше и пуб­ли­ка­та и му­зи­ча­ри­те, а Меј со ап­ла­у­зи ја на­гра­ду­ва­ше Фил­хар­мо­ни­ја­та. Про­е­ктот по­ка­жа де­ка мо­же­ме да по­ну­ди­ме и не­што по­и­на­кво и Ма­ке­до­ни­ја да ста­не дел од европ­ска­та кон­церт­на ма­па. Про­ду­цент на про­е­ктот бе­ше Ог­нен Узу­нов­ски, а свој дел има­ше и Игор Ива­нов-Изи, кој ги изра­бо­ти од­лич­ни­те ви­деа што ги сле­деа ком­по­зи­ци­и­те. Ток­му ва­ков му­зич­ко-сцен­ски спе­ктакл при­ле­га­ше за на­ци­о­нал­ни­от праз­ник.

Ни­за по­зи­тив­ни ко­мен­та­ри, за­до­вол­на пуб­ли­ка, но за­до­во­лен и са­ми­от Де­рик Меј по на­ста­пот во Охрид. Со не­го се нај­дов­ме след­ни­от ден, на бал­ко­нот од хо­те­лот. По­зи­ти­вен, нас­ме­ан, рас­по­ло­жен за раз­го­вор, не­по­сре­ден и, пред сѐ, мно­гу искрен. Сво­е­то ка­фе за бу­де­ње го ис­пи со нас не кри­еј­ќи го за­до­волс­тво­то од енер­ги­ја­та што му ја да­де пуб­ли­ка­та прет­ход­на­та ве­чер.

 

Derrick-May-int101-2

Ка­кви се ва­ши­те впе­ча­то­ци од си­но­ќеш­ни­от кон­церт во Ан­тич­ки­от те­а­тар?
Де­рик Меј: Пр­во, пре­крас­но е да се на­ста­пу­ва ов­де, во Охрид. Ре­ак­ци­и­те, пуб­ли­ка­та, енер­ги­ја­та на лу­ѓе­то беа ап­со­лут­но из­во­нред­ни. Мо­и­те впе­ча­то­ци од Ан­тич­ки­от те­а­тар… мо­жам са­мо да за­мис­лам ка­кво би­ло чув­ство­то да се би­де ов­де пред 2000 го­ди­ни и да се гле­да бор­ба на гла­ди­ја­то­ри. Си­гур­но би­ло из­во­нред­но! Мо­ќта, пуб­ли­ка­та, енер­ги­ја­та… Са­мо­то шоу – имав­ме мно­гу ра­бо­та за да го раз­ви­е­ме да би­де нај­до­бро што мо­же.

Бе­ше из­во­нред­но. Ре­ко­вте де­ка ја по­чув­ству­ва­вте енер­ги­ја­та од лу­ѓе­то. Из­ве­до­вте осум ком­по­зи­ции. На кол­ку од нив ра­бо­те­вте за­ед­но со Емин Џи­јан? Не­кои од нив се лич­но Ва­ши…
Де­рик Меј: Мно­гу до­бро пра­ша­ње би­деј­ќи ни­кој не ме пра­шал тоа. Ми­ло ми е што го по­ста­ви­вте тоа пра­ша­ње. Две ком­по­зи­ции се на Џи­јан. Тој ми ка­жа де­ка бил инс­пи­ри­ран, мо­ти­ви­ран и по­чув­ству­вал мож­ност да при­ка­же ед­на но­ва стра­на од сопс­тве­на­та кре­а­тив­ност пре­ку соз­да­ва­ње­то на оваа му­зи­ка и да ја до­да­де кон шо­у­то би­деј­ќи бе­ше по­и­на­кво од тоа што тој обич­но го пра­ви. Јас мис­лев де­ка бе­ше мно­гу воз­буд­ли­во и ми бе­ше ми­ло што ќе имам две не­го­ви пес­ни во шо­у­то. Дру­ги­те пес­ни беа мои ком­по­зи­ции, но беа пре­ве­де­ни, пре­ра­бо­те­ни на не­кој на­чин, од Џи­јан, и тоа бе­ше не­ка­ко по­себ­но за ме­не би­деј­ќи јас не доз­во­лу­вам пре­ра­бо­тки. Не им доз­во­лу­вам на лу­ѓе­то да ја до­пи­ра­ат мо­ја­та му­зи­ка. „Strings of Life“е пре­ра­бо­те­на мно­гу па­ти, но без мо­ја доз­во­ла. Не­го­ви­те идеи беа им­пре­сив­ни и мно­гу се воз­бу­див ко­га ми ги пре­зен­ти­ра­ше. Спо­ред ме­не, тоа што го на­пра­ви бе­ше исто ка­ко јас да раз­мис­лу­вав. Јас би го на­пра­вил исто­то.

Зна­чи, вие двај­ца се про­нај­до­вте.
Де­рик Меј: Да, на иста фре­квен­ци­ја.

Да­ли за прв­пат на­ста­пу­ва­те со фил­хар­мо­ни­ја или и прет­ход­но сте го пра­ве­ле тоа?
Де­рик Меј: Ова ми бе­ше прв на­стап со фил­хар­мо­ни­ја во­оп­што. Мно­гу е по­себ­но и чест ми е што се слу­чи ток­му ов­де. Дол­го­роч­на­та иде­ја е ова шоу да би­де из­ве­де­но низ цел свет. За­мис­ла­та е да се по­до­бри, да се ра­фи­ни­ра, да се стег­не и да се пре­зен­ти­ра со кон­цепт што про­из­ле­гу­ва од Ма­ке­дон­ска­та фил­хар­мо­ни­ја. Мис­лам де­ка тоа е мно­гу важ­но. Мно­гу е важ­но и ни­ко­гаш не тре­ба да се за­бо­ра­ви. Тоа исто­вре­ме­но е и огром­но приз­на­ние за оваа зем­ја.

Зна­чи, пла­ни­ра­те да на­пра­ви­те кон­цер­ти и во дру­ги гра­до­ви или, мо­же­би, и во САД?
Де­рик Меј: Иде­ја­та е да се оди на тур­не­ја со ор­ке­стар. Се­ка­ко, не би мо­же­ле да ги зе­ме­ме си­те чле­но­ви на ор­ке­ста­рот, ќе ко­ри­сти­ме ор­ке­стри од раз­ни зем­ји. Во Гер­ма­ни­ја или Аме­ри­ка, но тоа е иде­ја­та. Мис­лам де­ка во след­на­та го­ди­на ќе го усо­вр­ши­ме, ќе го до­раз­ви­е­ме, ќе го на­пра­ви­ме мно­гу по­ин­те­ра­кти­вен. Мо­јот дел е мно­гу спон­тан. Ре­чи­си сè што пра­вам поч­ну­ва од тој мо­мент. Ни­што од тоа што го пра­вам го не­мам веж­ба­но прет­ход­но. Всуш­ност, јас во­оп­што и не веж­бав со ор­ке­ста­рот. Јас бев та­му са­мо три де­на, но го веж­бав са­мо мо­јот звук со слу­шал­ки. Тие во­оп­што не мо­жеа да ме чу­јат на про­би­те. И не бев си­гу­рен што ќе мо­жам да на­пра­вам би­деј­ќи имав проб­ле­ми – не ја но­сев мо­ја­та опре­ма, ту­ку ко­ри­стев опре­ма што бе­ше из­нај­ме­на за ме­не ток­му тој ден. Да, има­ше мно­гу ра­бо­та. Бев мно­гу за­гри­жен, но не бев нер­во­зен, са­кав до­бро да ја за­вр­шам сво­ја­та ра­бо­та. Се­ко­гаш са­кам да да­дам сè од се­бе.

На де­нот ко­га на­ста­пу­ва­вте, 2 ав­густ, во Ма­ке­до­ни­ја се од­бе­ле­жу­­ва го­лем др­жа­вен праз­ник. Да­ли зна­е­­те што прет­ста­ву­ва тој ден за ма­ке­дон­ски­от на­род?
Де­рик Меј: Не зна­ев точ­но кој др­жа­вен праз­ник е. Прет­по­ста­ву­вав де­ка е не­што по­вр­за­но со не­за­вис­но­ста, не­што ка­ко што е 4 ју­ли во САД, или 5 ју­ли во Ка­на­да. Тоа е сè што знам, но не сум си­гу­рен за ко­ја не­за­вис­ност се ра­бо­ти, освен за Ју­гос­ла­ви­ја. Тоа ли е?

Не, овие на­ста­ни се слу­чи­ле по­ра­но.
Де­рик Меј: Ка­же­те ми!

2 Август е дво­ен праз­ник. Во 1903 го­ди­на се кре­нал бунт во Ма­ке­до­ни­ја…
Де­рик Меј: Во­ста­ние!

Да. Про­тив тур­ски­те осво­ју­ва­чи.
Де­рик Меј: Тур­ци­те? Сфа­ќам…Зна­чи, сте им рек­ле на Тур­ци­те да се го­нат?

Вто­ра­та при­чи­на е одр­жу­ва­ње­то на Пр­во­то за­се­да­ние на АСНОМ по во­ста­ни­е­то про­тив гер­ман­ски­от оку­па­тор.
Де­рик Меј: Прок­ле­ти Гер­ман­ци! Јас­но ми е. Зна­чи, двој­на прос­ла­ва. Тоа е уба­во.

Derrick-May-int101-3

При­каз­на­та за Ог­нен Узу­нов­ски. Ре­ко­вте де­ка тој го про­дал сво­јот авто­мо­бил за да Ве до­не­се ов­де. Мо­же ли да ни ка­же­те не­што по­ве­ќе за тоа?
Де­рик Меј: Се раз­би­ра. Оги, ка­ко што го на­ре­ку­вам, пред сè, ми е ка­ко брат. Бе­ше кај ме­не во Де­тро­ит, мно­гу дол­го се зна­е­ме, ста­нав­ме нај­до­бри при­ја­те­ли и мно­гу му ве­ру­вам и се­ко­гаш мо­жам да сме­там на не­го. Тој е од тие лу­ѓе со кои мо­жеш да одиш во би­тка и зна­еш де­ка се­ко­гаш ќе би­де по­крај те­бе. Но, на по­че­то­кот, ко­га прв­пат дој­дов во зем­ја­ва, на­ста­пу­вав ток­му ов­де, во Охрид. Вој­на­та при­вр­шу­ва­ше. Тоа бе­ше по­себ­но чув­ство, мно­гу емо­тив­но за си­те. А јас не бев баш за­поз­на­ен со по­ли­ти­ка­та на зем­ја­та. Ко­га при­стиг­нав ов­де, ре­ак­ци­ја­та на пуб­ли­ка­та бе­ше не­ве­ро­јат­на! Не мо­жев да пу­штам му­зи­ка би­деј­ќи не мо­жев да слуш­нам ни­што од слу­шал­ки­те! Лу­ѓе­то беа мно­гу глас­ни. Бе­ше мно­гу моќ­но! Но, под­го­то­вки­те за да стиг­нам до ов­де ги из­ве­де ток­му Оги. Тој чо­век го про­да­де сво­јот авто­мо­бил и на­пра­ви сè за да дој­дам ов­де. Јас за тоа доз­нав по­доц­на, ду­ри ко­га за­ми­ну­вав од зем­ја­та. Јас по­сто­ја­но пу­штам му­зи­ка за лу­ѓе­то, не се вр­зу­вам лес­но со про­мо­то­ри­те, не се спри­ја­те­лу­вам. Да, ќе оти­де­ме за­ед­но на ве­че­ра, пи­јач­ка, су­пер ќе си по­ми­не­ме, но не се спри­ја­те­лу­вам. Но, со бра­ќа­та ов­де вед­наш се по­вр­зав­ме. Ко­га доз­нав де­ка го про­дал авто­мо­би­лот за да дој­дам ов­де и ко­га оти­дов­ме да ја­де­ме, а тие не­маа па­ри да ме од­не­сат на ве­че­ра, па јас тре­ба­ше да ја­дам пред нив, до­де­ка тие не мо­жеа да си доз­во­лат ни да ја­дат… Се­ка­ко де­ка не би ја­дел без нив, но за ме­не тоа бе­ше емо­ти­вен мо­мент. Ни­ко­гаш не сум до­жи­ве­ал та­кво не­што ка­ко умет­ник што до­а­ѓа да по­се­ти зем­ја, ни­ко­гаш не сум ви­дел про­мо­тор што не мо­же да си доз­во­ли да се по­че­сти. Бе­ше мно­гу по­себ­но. За­се­ко­гаш ќе го па­ме­там на­чи­нот на кој тој и не­го­ви­те при­ја­те­ли се од­не­су­ваа со ме­не.

Што мис­ли­те де­ка ќе се слу­че­ше ако Оги не го про­да­де­ше сво­јот авто­­­мо­бил?
Де­рик Меј: До­бро пра­ша­ње. Мис­лам де­ка ако Оги не го про­да­де­ше сво­јот авто­мо­бил, ќе слу­ша­вте мно­гу на­род­на му­зи­ка. Зем­ја­та ќе бе­ше мно­гу по­и­на­ква. Мис­лам де­ка лу­ѓе­то тре­ба да обр­нат по­ве­ќе вни­ма­ние на тоа што го пра­ви Оги. Да ви ка­жам не­што: си­но­ќа Оги ги ри­зи­ку­ва­ше сво­и­те па­ри. Тоа не беа ту­ѓи па­ри, тој пла­ти за си­но­ќеш­ни­от на­стан. Ги вло­жи сво­и­те па­ри, ри­зи­ку­ва­ше сè за да се слу­чи тоа. Ор­ке­ста­рот, јас… тој пла­ти за сè. Знам де­ка вла­да­та да­де при­до­нес, но ви га­ран­ти­рам де­ка по­го­ле­ми­от дел од па­ри­те беа од не­го. Тој тол­ку мно­гу си ја са­ка сво­ја­та ра­бо­та, ве­ру­ва во за­ед­ни­ца­та, во оваа др­жа­ва, ве­ру­ва де­ка го пра­ви ви­стин­ско­то за мла­ди­те лу­ѓе. Тоа е важ­но. Но, има­ше под­др­шка и до­би по­чит. Тој не мо­ра да го пра­ви тоа, мо­же да се гри­жи за сво­е­то се­мејс­тво и да има убав жи­вот, не мо­ра да ги ри­зи­ку­ва та­ка сво­и­те па­ри. Лу­ѓе­то тре­ба да го за­па­ме­тат тоа и да го по­чи­ту­ва­ат.

Пуб­ли­ка­та ги па­ме­ти Ва­ши­те за­ба­ви во Гра­ди­ште, „Ко­ло­се­ум“, „Скоп­ски са­ем“. На кој на­стап најм­но­гу се се­ќа­ва­те?
Де­рик Меј: Во Гра­ди­ште, Охрид… Тој се слу­чи ов­де пред мно­гу го­ди­ни. „Ко­ло­се­ум“ во Скоп­је – мно­гу убав на­стап. Мис­лам де­ка бе­ше за Но­ва го­ди­на. Се се­ќа­вам, мно­гу мо­ќен на­стап.

Кој Ви бе­ше оми­лен?
Де­рик Меј: Охрид, би­деј­ќи то­гаш вој­на­та при­вр­шу­ва­ше и јас не ни тре­ба­ше да би­дам ов­де. Јас бев пр­ви­от ди­џеј. Ни­кој не до­а­ѓа­ше ов­де.

Си­те за­ми­ну­ваа.
Де­рик Меј: Си­те за­ми­ну­ваа! Ни­кој не до­а­ѓа­ше! Оти­дов на ае­ро­дро­мот и та­му не­ма­ше ни­кој. Са­мо јас и вој­ни­ци­те. Кој е, пак, се­га овој?

Ка­кво бе­ше чув­ство­то во тој мо­мент? До­а­ѓа­те за прв­пат во зем­ја­ва во мо­мент ко­га си­те за­ми­ну­ваа?
Де­рик Меј: Се по­чув­ству­вав мно­гу по­себ­но. Јас не се пла­шам од ни­што. Одам на тур­неи, одам на ме­ста ка­де што ни­кој друг не би одел. Обо­жа­вам аван­ту­ра. Не се пла­шам од ни­што. Би се бо­рел за ка­у­за­та. Ако ве­ру­вам де­ка вре­ди – го пра­вам тоа! Та­ков сум. Та­ка бе­ше и со Ја­по­ни­ја, за вре­ме на цу­на­ми­то. Три де­на, два де­на по цу­на­ми­то во Ја­по­ни­ја, јас се ка­чив во ави­он за Ја­по­ни­ја. Ле­тав со пет лу­ѓе од Аме­ри­ка во ави­о­нот. По­ли­ци­ја­та ми ре­че: „Гос­по­ди­не Меј, да­ли сте свес­ни ка­де оди­те? Да­ли сте свес­ни што се слу­чу­ва во Ја­по­ни­ја?“

Пуб­ли­ка­та во Ма­ке­до­ни­ја мно­гу до­бро Ве поз­на­ва и Ве обо­жа­ва. Што Ви се до­па­ѓа најм­но­гу во Ма­ке­до­ни­ја?
Де­рик Меј: Пр­во, да би­дам искрен, Ма­ке­до­ни­ја тре­ба уште мно­гу да на­пра­ви за да се раз­вие. Би ре­кол, два­е­се­ти­на го­ди­ни. Се пла­шам де­ка за два­е­се­ти­на го­ди­ни ЕУ си­гур­но ќе би­де ов­де и ќе ја из­ме­ни зем­ја­та. На­ви­сти­на не са­кам да се слу­чи тоа, но, га­ран­ти­рам де­ка ќе се слу­чи. Има­те прем­но­гу ре­сур­си. Има­те ри­ба, зе­лен­чук, чи­ста во­да, из­во­ри… Све­жа­та во­да е мно­гу важ­на. Во­да­та во ид­ни­на ќе би­де ка­ко на­фта­та. Ид­ни­те вој­ни ќе се во­дат за во­да, не за на­фта, а ова ме­сто изо­би­лу­ва со све­жа во­да. Има­те пла­ни­ни, мож­но­сти за ски­ја­ње, лет­ни од­мо­ра­­ли­шта, пла­жи, има­те ве­ге­та­ци­ја, огром­но ко­ли­чес­тво ве­ге­та­ци­ја. Ја са­кам Ма­ке­до­ни­ја по­ра­ди при­род­ни­те бо­гат­ства. Мис­лам де­ка е пре­крас­на.

Да­ли за прв­пат со­ра­бо­ту­ва­те со Емин Џи­јан?
Де­рик Меј: Да, та­ка е.

Се ос­тва­ри­ја ли Ва­ши­те оче­ку­ва­ња? Да­ли го оче­ку­ва­вте ток­му ова, или, пак, мо­же­би не­што по­мал­ку, или мо­же­би по­ве­ќе…?
Де­рик Меј: Пред сѐ, што се од­не­су­ва до оваа пр­ва со­ра­бо­тка со Емин Џи­јан, по­ве­ќе од ед­на го­ди­на раз­го­ва­рав­ме за тоа. Не­мав­ме мож­ност мно­гу да веж­ба­ме, по­ра­ди ме­не, не по­ра­ди не­го. Бев пре­за­фа­тен. И тој е за­фа­тен, но јас не мо­жев да се срет­нам со не­го и да го на­пра­ви­ме тоа по­до­бро. Тој е полн со раз­би­ра­ње, от­пу­штен, дру­же­љу­бив, не му вли­јае при­ти­со­кот, се ос­ло­бо­ду­ва од не­го. Тој е јо­га-тип. Знае ка­ко да се от­пу­шти и тоа соз­да­ва из­во­нред­на енер­ги­ја око­лу не­го. Соз­да­ва чув­ство на до­вер­ба, чув­ство де­ка ра­бо­ти­те се ос­твар­ли­ви: не гри­жи се, ди­ши! Ток­му за­тоа ми бе­ше мно­гу ми­ло да ра­бо­там со не­го и мис­лам де­ка кол­ку што по­ве­ќе ќе ра­бо­ти­ме за­ед­но, тол­ку по­до­бро ќе би­де шо­у­то. На­ви­сти­на ве­ру­вам во тоа де­ка овој кон­церт ќе го из­ве­де­ме се­ка­де низ све­тот. Има­вте уште еден дел од пра­ша­ње­то?

Го оче­ку­ва­вте ток­му ова, или, пак, мо­же­би не­што по­мал­ку, или по­ве­ќе…?
Де­рик Меј: Што се од­не­су­ва до мо­и­­те оче­ку­ва­ња од шо­у­то, бев за­гри­жен. Са­мо са­кав да не го раз­о­ча­рам ор­ке­ста­рот. Тоа за ме­не бе­ше мно­гу важ­но. Имав три­е­сет лу­ѓе зад ме­не, кои пра­веа сè. Веж­баа во еден ча­сот на­у­тро. Веж­баа во Ан­тич­ки­от те­а­тар во еден или два ча­сот на­у­тро. Си мис­лев: не сме­ам да ги раз­о­ча­рам овие про­фе­си­о­нал­ци! Мо­ра да им го да­дам нај­до­бро­то од се­бе! Тоа го сфа­тив мно­гу се­ри­оз­но. Са­кав са­мо да не по­тфр­лам, да ги ис­пол­нам нив­ни­те оче­ку­ва­ња. Бев мно­гу за­до­во­лен од крај­ни­от ре­зул­тат. Но, пак ќе ка­жам, ќе би­де уште по­до­бро. Мо­јот на­стап ќе би­де по­до­брен.

Ко­га ќе го по­до­бри­те, ќе дој­де­те ли пак во Ма­ке­до­ни­ја?
Де­рик Меј: Да! Се раз­би­ра! Ќе дој­дам ов­де, ви га­ран­ти­рам!

Во Охрид?
Де­рик Меј: Да, во Охрид!

Да­ли со­ра­бо­ту­ва­те и со дру­ги ма­ке­дон­ски му­зи­ча­ри?
Де­рик Меј: Не. Најб­ли­зу до тоа би­ло што сме ос­тва­ри­ле кон­такт, сме се спри­ја­те­ли­ле, сме се по­вр­за­ле. Се­ка­ко, ко­га сум во Скоп­је, „Из­лет“ е ме­сто­то за кре­а­тив­но дру­же­ње. Та­му си­те ќе ги срет­неш. Мож­но е еден ден да има­ме по­го­ле­ма со­ра­бо­тка, но се­га, це­ла­та мо­ја енер­ги­ја е на­со­че­на са­мо кон ор­ке­ста­рот.

За крај, не­ма да Ве за­др­жу­вам по­ве­ќе, ка­де во Ма­ке­до­ни­ја го про­ба­вте нај­вкус­но­то ја­де­ње и да­ли про­ба­вте ма­ке­дон­ска ра­ки­ја?
Де­рик Меј: Не пи­јам ра­ки­ја. Мно­гу е сил­на!

Не Ви се до­па­ѓа?
Де­рик Меј: Не ја пи­јам! По­ве­ќе са­кам ви­но. Ед­но­став­но, не мо­жам да ја пи­јам.

Да­ли Ви се до­па­ѓа­ат ма­ке­дон­ски­те ви­на?
Де­рик Меј: Да, ги пи­јам. Ште­та е да по­ра­ча­те фран­цу­ско ви­но ко­га сте во Ма­ке­до­ни­ја. Се на­ра­чу­ва до­маш­но ви­но. Ко­га сум во Охрид, ја­дам ри­ба. Ко­га сум во Скоп­је, пак ја­дам ри­ба. Се­ко­гаш ја­дам ри­ба. Иа­ко Скоп­је не е нај­до­бро ме­сто за ри­ба, ние, се­пак, на­о­ѓа­ме до­бра ри­ба, си на­ра­чу­ва­ме. Но, ко­га сум ов­де, ја­дам ри­ба ток­му од ова езе­ро. Не знам ка­ко точ­но се на­ре­ку­ва ов­де, но на анг­ли­ски е „perch“ (н.з. гр­геч). Ро­зо­ва е.

Па­стрм­ка!
Де­рик Меј: Да, па­стрм­ка! Ја­дев на не­кои ме­ста, но ја при­го­тву­ва­ат прем­но­гу су­ва. Не ми се до­па­ѓа та­ка. Са­кам уба­ва и ме­ка ри­ба. Ме раз­би­ра­те… Но, мис­лам де­ка има­те и гр­геч. Има­те по­ве­ќе ви­до­ви ри­ба. Си­те ги са­кам. Дај ми ри­ба, си­ре­ње, кра­ста­ви­ци, до­ма­ти! Ах, до­ма­ти­те! На­ју­ба­ви­те до­ма­ти на све­тот! Бев во Ја­по­ни­ја пред че­ти­ри де­на. Ква­ли­те­тот на хра­на­та ов­де е по­до­бар откол­ку во Ја­по­ни­ја. Но, ја­пон­ска­та куј­на е по­себ­на. Им­пре­сив­но е ка­ко зем­ја со тол­ку мно­гу жи­те­ли ка­ко Ја­по­ни­ја е спо­соб­на да про­из­ве­де тол­ку ква­ли­тет­на хра­на.

Се на­де­вам де­ка Ма­ке­до­ни­ја ќе го за­др­жи ви­со­ки­от ква­ли­тет на зе­лен­чу­кот, ри­ба­та, од­лич­но­то ме­со. Го обо­жа­вам!

 

Разговараше: Невена Поповска
Фото: Александар Ивановски
(Интервјуто со Дерик Меј е објавено во 101. број на неделникот Република, 8.08.2014)

 



Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.