Оливера Чирковиќ, некогаш успешна кошаркарка, некогаш стана една од главните луѓе на организационата меѓународна криминална група „Пинк Пантер“ и беше мозок на неверојатни грабежи какви што криминалниот свет не памети.

Меѓутоа, кога среќата и го сврте грбот, таа преку ноќ ги замени собите полни со злато со затворска ќелија. По години и години затвор, како и филмска слобода, таа од корен го промени животот, покажувајќи дека ништо не е невозможно.

– Воспитувањето ми беше одлично, секогаш бевме обединето семејство и тие секогаш беа тука за мене. Татко ми, мојот голем поддржувач, секогаш велеше: „Мојата Оливера може се“. Тоа ми даде самодоверба и тоа му го пренесов на мојот син, кој е одлично момче. Тој ме гледа како ќерка, а јас живеам во таа улога на горда мајка и ќерка.

 

Таа три пати била зад решетки, а во грчката криминална историја влегувала како единствена жена која успеала да побегне од затвор.

– Во затворот бев привилегирана, бидејќи ги правев најубавите слики. Ја имавме и таа општествено корисна работа што ја намалуваше казната, тоа ми беше многу важно. Таму имаше една жена која насетуваше колку сум моќна и поради тоа не ме сакаше. Не направив ништо што не требаше да направам во тој момент. Таа рече дека нема повеќе бои и тоа ме уби. Душата ми плачеше, секоја солза ми течеше над душата, како некој да ми одзеде дел, но јас и тогаш победив – изјави таа за „Телеграф“.

Таа го откри најтешкиот момент во криминалниот живот.

-Најтешкиот момент ми беше по бегството од затвор. Одлучувам да се вратам по втор пат во истата земја од која побегнав поради најголемата работа што ја планирав. Тоа беше одличен потег бидејќи работата беше завршена. Лошо е што испадна таков сплет на околности и бевме фатени по неколку дена. Тоа беше моја грешка и секогаш во криминал поради некоја ситна грешка, таа отиде да ги изнервира сите – изјави Чирковиќ.

Таа признава

Каква дрскост беше да се вратиш во истата земја од која побегна и да го земеш сето тоа злато. Тоа го направивме во 8 часот наутро без да забележиме. Пола екипа отиде во Белград, а јас спиев на тоа злато и го чував како кокошка на јајца. Имаше околу 30 килограми злато, но во него имаше  и многу скапоцени камења и скапи часовници. Таа вредност беше огромна. Кога ме уапсија, знаев дека на затворот му нема крај и за прв пат во животот помислив дека ја изгубив војната. Добив 32 години, но по 3 судови ми се намали на 12 години. Во Грција никогаш не се издржува целосната казна, туку три петтини, а потоа имаш и некои привилегии ако си социјално корисен. И клубот потоа ми помогна да се преселам во некои подобри соби. Така што некои мои спортски заслуги малку помогнаа и во криминалот.

Решив да побегнам.

Имав пристап до телефонот за затворските службеници. Го искористив тоа за да ги информирам моите луѓе за целиот план и им кажав дека доаѓа човек, модел, богат човек. Беа многу љубопитни, сакаа да го видат тој модел, а јас го искористив тоа и избегав од затворот до главниот влез. Ме чекаа два мотори, еден со послаб и еден со појака кубикажа. Седнав на послабиот, но успеав да избегам. Ме чекаше и станот, се имавме организирано.

Иако направила многу грешки во животот, жалењето никогаш не било опција за неа.

– Знаеш како, сите се каеме за нешто, но за што? Па, жалењето е залудно, се фокусирате на нешто што било и заборавате на она што доаѓа и не можете да промените ништо.



Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.