Четвртото издание на Фестивалот на нем и класичен филм ќе се одржи од 10 до 16 септември во Кинотека.

Во продолжение следи програмата:

10. СЕПТЕМВРИ (ВТОРНИК) 20:00 ч.
АНДАЛУЗИСКИ ПЕС
(Un Chien Andalou)
Краток филм, Франција
1929, 21 мин., црно-бел, ДЦП
Режија и сценарио: Луис Буњуел и Салвадор Дали (Luis Bunuel, Salvador Dali)
Улоги: Луис Буњуел, Салвадор Дали, Симон Мареуил (Luis Bunuel, Salvador Dali, Simone Mareuil)

„Андалузиски пес“ (1929), режиран од Луис Буњуел, е едно од највлијателните дела во историјата на кинематографијата и се смета за клучен пример на надреализмот во филмот. Овој краток филм е создаден во соработка со славниот сликар Салвадор Дали и претставува радикално отстапување од традиционалните наративи и визуелни кодови на тогашното време.

Филмот се отвора со една од најиконичните сцени во историјата на киното: млад човек (игран од самиот Буњуел) остро сече око со брич, паралелно со слика на облак што „сече“ месечина. Оваа сцена веднаш го поставува тонот на филмот, нагласувајќи ја надреалистичката природа на прикажаното и намерната употреба на шокантни и дезориентирачки слики за да се предизвика емоционална реакција кај гледачот.

„Андалузиски пес“” нема традиционална приказна или логична последователност. Наместо тоа, тој се состои од низи на асоцијативни слики кои ги преиспитуваат границите на реалноста и сонот. Сцените се поврзани преку нелинеарни премини, со промени во временските и просторните рамки кои се чинат како неосетливи, што дополнително го зголемува чувството на дезориентација.

Буњуел и Дали со филмот истражуваат теми како сексуалноста, потсвеста и репресијата, користејќи ја визуелната уметност како средство за изразување на длабоко вкоренетите човечки стравови и желби. Исто така, филмот е исполнет со симболи кои се провокативни и често интерпретирани на различни начини. На пример, мравките што излегуваат од дланката на мажот може да се гледаат како симбол на распадот или стравот од смртта.

Од техничка перспектива, „Андалузиски пес“ е пример за иновативност и креативност. Камерата и монтажата се користат за да се создадат визии кои се едновремено убави и вознемирувачки. Ниту една сцена не се обидува да биде рационална или лесно разбирлива, туку напротив, целта е да се предизвика шок, недоразбирање и размислување.

И покрај својата кратка должина, филмот успева да остави трајно влијание врз гледачот, оставајќи го со чувство на нелагодност и прашања без одговор. Во контекст на надреализмот, „Андалузиски пес“ е беспрекорно дело кое ги олицетворува основните начела на движењето: уривање на логиката, предизвикување на традиционалните вредности и истражување на длабоките агли на човечката свест.

„Андалузиски пес“ не е само филм, туку искуство, кое го тера гледачот да ја преиспита својата перцепција на реалноста и да се впушти во светот на надреалното. Тоа е дело кое продолжува да инспирира генерации на филмаџии и уметници, и кое и денес останува актуелно и провокативно.

Музичка придружба на овој нем филм ќе биде пијанистот Милош Станојевиќ, кој е еден од најеминетните современи српски пијанисти. Дипломирал на отсекот пијано на Музичката академија во Белград, во класата на проф. Александар Шандоров. Добитник е на повеќе награди на државните натпревари во Белград, како и втора награда на натпреварот на млади пијанисти во Ниш. Настапувал како солист, камерен музичар и придружник на пијано на концерти во значајни сали во Белград и други градови на Србија. Како камерен музичар настапувал во неколку ансамбли: клавирско дуо со Драгош Холклејтнер, дуо со кларинетистот Милутин Павловиќ (Швајцарија), со кого настапувал во големата сала на Коларц и трио – Милош Станојевиќ (пијано), Михаило Саморан (кларинет) и Ана Цветковиќ – Стојниќ (соло пеење), со која настапи на класниот концерт на проф. Људмила Грос во галеријата САНУ.

Редовно е ангажиран и како пијано соработник на фестивалот за нитратниот филм, кој секоја година се одржува во Југословенската Кинотека.

ДИСКРЕТНИОТ ШАРМ НА БУРЖОАЗИЈАТА
(Le Charme discret de la bourgeoisie)
Игран филм, Франција, Италија, Шпанија
1972, 101 мин., колор, ДЦП
Режија: Луис Буњуел (Luis Bunuel)
Сценарио: Луис Буњуел, Жан Клод Кариер (Luis Bunuel, Jean Claude Carierre)
Улоги: Фернандо Реј, Милена Вукотиќ, Жан Пјер Касел (Fernando Rey, Milena Vukotik, Jean-Pierre Cassel)

„Дискретниот шарм на буржоазијата“ (1972), режиран од Луис Буњуел, е еден од најпознатите и највлијателните филмови на надреализмот. Овој филм, кој доби Оскар за најдобар странски филм, претставува суптилна, но остроумна критика на буржоаската класа и нејзините навики.

Филмот ја следи групата пријатели од високата класа кои постојано се обидуваат да организираат вечера, но се соочуваат со низа апсурдни и надреални пречки кои им го попречуваат планот. Оваа едноставна наративна основа му овозможува на Буњуел да ги истражи темите на лицемерие, морална празнина и површност на буржоазијата.

Она што го прави овој филм уникатен е неговата структура. Наративот е нелинеарен и флуиден, со сцени кои се менуваат од реалност во сон, а потоа повторно во реалност, без јасна граница меѓу нив. Ова создава впечаток на постојано лебдење помеѓу свесното и потсвеста, што е карактеристично за надреалистичките дела.

Хуморот во филмот е суптилен, често апсурден и длабоко ироничен. Буњуел користи хумор за да ги исмее општествените конвенции и парадоксите на буржоазијата. На пример, сцените во кои ликовите се обидуваат да одржат својот формален однос и покрај абсурдните ситуации во кои се наоѓаат, ги откриваат нивната неспособност да се справат со реалноста надвор од нивните утврдени улоги и правила.

Ликовите се претставени како празни, бездушни фигури кои се повеќе заинтересирани за формата отколку за суштината. Нивните дијалози често се бесмислени, и тие се претставени како неспособни да ги препознаат или разберат сопствените чувства и потреби. Ова дополнително го нагласува отуѓувањето на буржоазијата од вистинската човечка емоција и искуство.

Естетски, „Дискретниот шарм на буржоазијата“ е едноставен, но ефективен. Буњуел се фокусира на минималистичка кинематографија. Камерата често останува статична, додека настаните во кадарот се одвиваат со невообичаена интензитет и апсурдност.

„Дискретниот шарм на буржоазијата“ е филм кој длабоко проникнува во структурите на општеството и ни покажува колку тие можат да бидат празни и апсурдни. Буњуел успева да создаде дело кое е истовремено интелектуално предизвикувачко и забавно, користејќи го надреализмот како средство за разобличување на буржоазијата и нејзините вредности. Ова е филм кој продолжува да инспирира и да предизвикува размислување кај публиката, дури и многу години по неговото создавање.

 

11 СЕПТЕМВРИ (СРЕДА) 20:00 ч.
АЛИСА ВО ЗЕМЈАТА НА ЧУДАТА
(Alice in Wonderland)
Игран филм, САД
1915, 52 мин., црно бел, ДЦП
Режисер: В.В Јанг (W.W. Young)
Сценарио: Луис Карол, В.В. Јанг, Девит Ц. Вилер (Lewis Carroll, W.W. Young, DeWitt C. Wheeler)
Улоги: Виола Савој, Херберт Рајс, Елмо Линколн (Viola Savoy, Herbert Rice, Elmo Lincoln)
„Alice in Wonderland“ (1915) е првиот значаен филм што ја адаптира класичната приказна на Луис Керол на големото платно. Иако е долг само 52 минути, овој филм има важно место во историјата на кинематографијата, бидејќи претставува еден од првите обиди да се пренесе фантастичниот свет на Алиса на филмскиот екран.

Она што е посебно интересно за оваа адаптација е нејзината визуелна иновативност и начинот на кој режисерот В. В. Јанг успева да ги долови чудесните илузии и апсурдната природа на Земјата на Чудата, и покрај техничките ограничувања на тоа време. Сцените со Чеширскиот Мачор и Лудиот Шапкар, како и костимите на зајакот и кралицата, ја доловуваат магијата на оригиналната книга.

Филмот користи импресивни специјални ефекти за своето време, како исчезнувањето на Чеширскиот мачор и големината на Алиса која постојано се менува, што го прави да изгледа како вистинско чудо на почетокот на 20-от век. Сепак, и покрај визуелната привлечност, темпото на филмот може да изгледа забавено и понекогаш тешко за следење од денешна перспектива.

Главната улога на Алиса ја игра Виола Савој, која со својата наивна и слатка игра успева да го оживее ликот и да го приближи до публиката, иако актерската игра е далеку од денешните стандарди.

Севкупно, „Алиса во земјата на чудата“ од 1915 година е значајно дело за своето време, кое ги поставува темелите за понатамошните адаптации на оваа безвременска приказна. Иако можеби не го достигнува естетското ниво на подоцнежните верзии, сепак претставува важен историски документ за развојот на филмот како медиум.Музичка придружба на овој нем филмот ќе биде пијанистот Милош Станојевиќ, кој е еден од најеминетните современи српски пијанисти.

 

Харун Фароки (Harun Farocki) (1944–2014) e германски режисер, визуелен уметник и професор по филмска режија на повеќе реномирани филмски академии меѓу кои и DFFB во Берлин, каде имаше значајно филмско и интелектуално влијание врз развојот на т.н. Берлинска филмска школа.
Автор е на повеќе од 120 кратки и долгометражни филмови. Тоа се главно документарни и есеистички филмови кои ја анализират општествената стварност. Неговите дела се прикажувани на многу изложби во галерии и музеи ширум светот. Македонската публика ќе има ретка можност да види избор од филмографијата на овој сестран филмски автор.

12 СЕПТЕМВРИ (ЧЕТВРТОК) 20:00 ч.
РАСКАЖУВАЊЕ
(Erzählen)
Игран филм, Германија
1975, 60 мин., колор, ДЦП
Режисер: Харун Фароки, Ингемо Енгсторм (Harun Farocki, Ingemo Engström)
Сценарио: Харун Фароки, Ингемо Енгсторм (Harun Farocki, Ingemo Engström)
Улоги: Авињо Барбеитов, Харун Фароки, Ингемо Енгсторм (Avinho Barbeitov, Ingemo Engström, Harun Farocki)

РАСКАЖУВАЊЕ (Erzählen) е соработка на Харун Фароки со германската режисерка со финско потекло, Ингемо Енгстром. Во овој филм се истражува што е приказна и раскажување: двајца автори се среќаваат за да разговараат за нивната работа. Фокусот е на интердисциплинарноста и наративната форма што ја избираат за нивните следни истражувачки проекти. Тој (Фароки) сака да создаде приказна за општеството и производството во периодот непосредно пред и за време на националсоцијализмот. Таа (Енгстром) ја истражува руската писателка и револуционерка Лариса Рајснер. На овој начин механизмите на нарација се испитуваат на саморефлексивен начин.

Овој филм од 1975 година е повеќе од едноставен наративен експеримент; тој е длабока медитација за природата на зборот, начинот на кој се градат приказните, и улогата на раскажувачот. Филмот ги испитува тензиите меѓу зборот и сликата, и како овие два елементи се комбинираат за да создадат значење. Ова дело може да биде предизвикувачко за гледачите поради неговиот нестандарден пристап кон нарацијата, но оние кои се заинтересирани за длабоките структури на раскажувањето ќе најдат многу што да размислуваат.

ЖАН МАРИ ШТРАУБ И ДАНИЕЛ ХУЈЕ РАБОТАТ НА ФИЛМ ЗАСНОВАН НА ФРАГМЕНТОТ ОД РОМАНОТ НА ФРАНЦ КАФКА „АМЕРИКА“
(Jean-Marie Straub und Danièle Huillet bei der Arbeit an einem Film nach Franz Kafkas Romanfragment “Amerika)
Документарен филм, Германија
1983, 26 мин., колор, ДЦП
Режисер: Харун Фароки (Harun Farocki)
Сценарио: Харун Фароки (Harun Farocki)

Овој филм во исто време е автопортрет на Харун Фароки и омаж на познатиот француско- германски режисер Жан Мари Штрауб-негов поранешен професор на Филмската академија во Берлин и еден од главните влијанија на Фароки. Филмот го прикажува Фароки, како се подготвува за неговата улога на Деламарш во филмот на Штрауб „КЛАСНИ ОДНОСИ“ (Klassenverhältnisse (1983) базиран по романот недовршениот роман на Кафка „АМЕРИКА“.

Овој филм ја обработува темата на повторувањето, која игра важна улога во актерството, особено за време на пробите. Режисерската техника на Жан-Мари Штрауб и неговата сопруга Даниеле Хује е базирана на многу повторувања и проби, со фокус на деталите, при што изведувачите се принудени да ги вежбаат сцените до степен на исцрпеност.

Филмот не е само приказ на техничкиот процес на снимање, туку и анализа на начинот на кој режисерите ја прифаќаат и ја адаптираат литературата за филмско платно. Гледачите ќе бидат сведоци на длабоките дискусии и контемплациите на режисерите околу материјалот на Кафка, како и на нивниот минималистички и дисциплиниран стил на работа. Ова дело претставува важен документ за секој што е заинтересиран за филмската уметност и процесот на адаптација на литературни дела.

ИЗРАЗОТ НА РАЦЕТЕ
(AUSDRUCK DER HÄNDE/ The expression of the hands)
Документарен филм, Германија
1997, 30 мин., колор, ДЦП
Режисер: Харун Фароки (Harun Farocki)
Сценарио: Харун Фароки, Јорг Бекер (Harun Farocki, Harun Farocki, Jörg Becker).

Во овој краток филм Фароки, користејќи филмски инсерти, го истражува визуелниот јазик на рацете во филмот, симболиката, фројдовските лапсуси, автоматизмите. Крупните планови во филмот најчесто се користат за пренесување емоции преку изразите на лицето. Фароки, пак, сака да покаже дека рацете можат да бидат прозорец кон душата на човекот и честопати прикажуваат емоција која лицето се обидува да ја сокрие.

Како што насловот сугерира, филмот се фокусира токму на рацете и нивната способност да пренесуваат емоции, мисли и намери. Рацете се прикажани како основен медиум за невербална комуникација, а филмот ги истражува нивните движења и гестови низ разни ситуации. Ова дело е исклучително визуелно и сензуално, и на гледачите им нуди можност да размислат за рацете не само како дел од телото, туку како средство за длабока и комплексна комуникација.

 

ДЕНОВИ НА ЛИТВАНСКИОТ ФИЛМ

13 СЕПТЕМВРИ (ПЕТОК) 20:00 ч.

ВРЕМЕТО ПРОАЃА НИЗ ГРАДОТ
(Laikas eina per miestą/ Time Walks Through the City)
Документарен филм, Литванија
1966, 18 мин., црно бел, ДЦП
Режисер: Алмантас Грикевичиус (Almantas Grikevičius)
Сценарио: Алмантас Грикевичиус (Almantas Grikevičius)

„Времето проаѓа низ градот“ е 17-минутна кинематографска турнеја низ Вилнус, прекината со премин каде времето се чини дека застанува. Овој филм е „градска симфонија“ за Вилнус, Градот е главниот херој на овој филм. Вилнус е и метафора за и на Литванија. Овој филм е единствен не само по неговите кинематографски историски рефлексии за државноста на Литванија; ја открива и историјата на кинематографијата, опфаќајќи ги и советските техники на монтажа и првите траги на синема-верите во литванската кинематографија.

УБАВИЦАТА
(Gražuolė/ The Beauty )
Игран филм, Литванија
1969, 71 мин., црно бел, ДЦП
Режисер: Aрунас Жебриунас (Arunas Žebriunas)
Сценарио: Јуриј Јаковлев (Yuriy Yakovlev)
Улоги: Инга Миките, Лилија Задеикуте, Арвидас Самукас (Inga Mickyte, Lilija Zadeikyte, Arvidas Samukas)
Малото девојче Инга, кое живее со својата самохрана мајка, е дружељубиво и искрено и обично собира многу комплименти, па затоа ја нарекуваат и убавица. Сè се менува кога ново момче ќе се пресели во соседството. Бидејќи е груб, тој не се вклопува. Не ги сака пегите на Инга и ја нарекува грда.
„Убавицата„ има посебно место во историјата на литванската кинематографија поради поетскиот стил, суспенсот и приказот на светот низ очите на децата. Слично како и во неговите претходни дела, во филмот Жебриунас го гледа светот низ очите на детето и се обидува да внесе духовна димензија. Тоа е филм за децата, нивните односи и односот помеѓу надворешната и внатрешната убавина. Со користење на навидум неважни детали, режисерот успева да открие поголеми и поважни вистини. „Убавицата“ често се споредува со филмовите на Алберт Ламорис.

14 СЕПТЕМВРИ (САБОТА) 18:00 ч.

КАКО ДА СЕ ЖИВЕЕ ВО ФРГ
(Leben-BRD)
Игран филм, Германија
1990, 50 мин., колор, ДЦП
Режија и сценарио: Харун Фароки
„Како да се живее во ФРГ“ од богатството на детали создава слика за општество во кое раѓањето и умирањето, плачењето и грижата за луѓето, преминувањето улици и убивањето се учат и се совладуваат во државни или приватни институции, и навистина, мора да се научат. Вистинскиот механички балет не го изведуваат машини, туку луѓе, кои се движат на музика што се храни со бомбастични фрази од областите на социјалната работа, бирократијата и терапијата. Сите заедно, собраните сцени изгледа дека го поддржуваат ставот дека во ФРГ преовладува менталитетот на осигурување и обезбедување на иднината, земја во која среќата, како и несреќата, треба да бидат дисциплинирани со помош на социјални техники и ослободени од каква било мерка на непредвидливост.
И сепак, „Како да се живее во ФРГ“ оди подалеку од таквата интерпретација. Учесниците во игрите, тестовите и терапевтските сесии не се деградирани во докази за некоја теорија или друга. Тие задржуваат, во различен степен, нешто од своето достоинство. Ова е резултат на методот на работа на Фароки: тој ги уредил сцените на таков начин што дури и најбесмислените случувања, како да се објаснуваат сами по себе.

РАЗГОВОРОТ
(Die Bewerbung)
Игран филм, Германија
1997, 58 мин., колор, ДЦП
Режија и сценарио Харун Фароки
Во описот на авторот е запишано – Себството можеби не е ништо повеќе од метафизичка кука од која се закачува социјалниот идентитет. Кафка беше тој што го спореди добивањето работа со влегувањето во Царството Небесно; патиштата што водат до двете се целосно неизвесни. Денес, се зборува за добивање работа со најголема понизност, но без никакви големи очекувања.

14 СЕПТЕМВРИ (САБОТА) 20:00 ч.

ПРИСТАНИШТЕ
(Uostas/Harbour)
Документарен филм, Литванија
1998, 10 мин., црно бел, ДЦП
Режисер: Аудрис Стонис (Audrius Stonys)
Сценарио: Аудрис Стонис (Audrius Stonys)

„Пристаниште“ (Uostas/Harbour) е краток документарен филм е во режија на Аудрис Стонис, еден од најпознати литвански документаристи. Неговите филмови се наградувани по бројни меѓународни филмски фестивали: Оберхаузен, Билбао и Сан Франциско. Во 1992 година филмот „Земјата на слепите“ ја има добиено наградата ФЕЛИКС за најдобар европски документарен филм од Европската филмска академија.
„Пристаниште“ е портрет/приказ на хотел во една терапевтска бања во Литванија. Додека работел на друг филм, Аудриус Стонис заедно со неговата екипа престојувале во еден таков хотел. Стонис беше инспириран од местото, од исцелителната магија на бањите со клокотот, третманите со кал и пациентите со гола кожа кои го чекаат смирувачкиот, прочистувачки допир на природните материи. Времето стои на ова чудно место, каде што жените и мажите, лишени од својата скромност и карактеристични лични работи, целосно се предаваат на своите ритуали. Прекрасен по својата едноставност, овој краток и концизен документ е снимен на филм кој пожолтува со возраста – процес кој ги имитира промените што се случуваат во човечкото тело.

МАРШ! МАРШ! ТРА-ТА-ТА!
(March! March! Tra-ta-ta!)
Игран филм, Литванија
1964, 78 мин., колор, ДЦП
Режисер: Рајмондас Вабалас (Raimondas Vabalas )
Сценарио: Рајмондас Вабалас, Григоријус Кановичиус, Иља Руд-Герцовкис (Raimondas Vabalas, Grigorijus Kanovičius, Ilja Rud-Gercovskis)
Улоги: Леонас Станевичиус, Валдемарас Јатаутис, Бируте Жебаите, Донатас Банионис, Рајмондас Вабалас, Хенрика Хокушаите (Leonas Stanevičius, Valdemaras Jatautis, Birutė Žebaitė, Donatas Banionis, Raimondas Vabalas, Henrika Hokušaitė)
Во две соседни непријателски земји Сентија и Грошија живеат Зигмас и Јадзе, кои вистински се сакаат. Тие тајно се гледаат, бидејќи граничарите ги пуштаат да поминат. Едно утро мајорот на Грошија случајно паѓа во канализациска дупка, и ги посочува Зигмас и Јазде како виновни. Оваа несреќа станува изговор за уште еден воен конфликт меѓу Сентиа и Грошија.
„МАРШ! МАРШ! ТРА-ТА-ТА!“ е првиот литвански филм во боја. Режисер е Раимондас Вабалас, еден од најпознатите литвански режисери, е ученик на советскиот филмски теоретичар и режисер Лев Кулешов. Овој филм е еден од важните пресвртници во историјата на литванската кинематографија, иновативен по својот жанр, музика, сценографија и композиција. Креативното мешање на жанровските конвенции – од мелодрама, комедија, памфлет до политичка сатира – му овозможува на Раимондас Вабалас метафорично и сатирично да ја прикаже судбината на малите земји како жртви на тоталитарните политички системи преку приказната за двајца вљубени луѓе.

 

15 СЕПТЕМВРИ (НЕДЕЛА) 19:00 ч.

ПИСМО
(The Letter)
Игран филм, Македонија, Холандија
1999, 50 мин., колор, ДЦП
Режија и сценарио: Васил Христов (Vasil Hristov)
Улоги: Бранко Ѓорчев, Силвија Стојановска, Александар Микиќ, Емил Рубен (Branko Gjorcev, Silvija Stojanovska, Aleksandar Mikic, Emil Ruben)

Петар е натрапник. Тој има вештини да влегува во животите на луѓето, да навлегува во нивната приватност. Тој ги набљудува, испитува, проучува. Ги претвора животите на луѓето во бројки, во едноставни статистички податоци. Податоци преку кои го разбира хаосот. Хаосот на животот. И како Бог, Петар само ги набљудува животите и не се меша во настаните. Но, не е во човечката природа да остане дистанциран и воопшто да не се меша во реалноста. Особено не кога помошта од Петар е очајно потребна. Кога се гледа себеси како краен спасител на нечиј живот, Петар мора да дејствува. Но, за луѓето, линијата помеѓу добродетелноста и криминалот е толку тенка што не можат јасно да ги разликуваат овие две. Не можат да препознаат и да му веруваат на алтруизмот без сомнеж. Тие се наклонети да го изобличат и погрешно проценат секој обид за искрена помош и да го наречат измама или прикриен обид за напад. Затоа, спасителот мора да биде уништен.

 

 

15 СЕПТЕМВРИ (НЕДЕЛА) 20:00 ч.

КОГА БЕВ ДЕТЕ
(Kai aš mažas buvau/When i was a child)
Игран филм, Литванија
1964, 59 мин., колор, ДЦП
Режисер: Алгирдас Араминас (Algirdas Araminas)
Сценарио: Алгирдас Араминас, Ичокас Мерас (Algirdas Araminas, Icchokas Meras)
Улоги: Јулија Кавалиаускаите, Линас Кришчиунас, Гедиминас Карка (Julija Kavaliauskaite, Linas Krisciunas, Gediminas Karka)
Дејствието на филмот се фокусира на приказната за првата љубов помеѓу матурантите Томас (Линас Крикшчиунас) и Егле (Јулија Кавалиаускаите), која започнува откако двајцата ќе прескокнат училишна екскурзија. Најважната карактеристика на филмот е тоа што е проникнат со духот на младоста. Неговата основна вредност лежи во прикажувањето на опојните чувства и искуства од првата љубов, дури и ако се нарушени со болка од љубомора и разочарување.
Кога филмот првпат се појави во кината, беше критикуван за пасивност на младите протагонисти и наводното оддалечување на социјалистичката реалност. И покрај тоа, од денешна дистанца, КОГА БЕВ ДЕТЕ останува еден од најистакнатите филмови на познатитиот литвански режисер Алгирдас Араминас кој прецизно го доловува тогашното време и универзалните проблеми кои ги носи созревањето на една млада личност.

16 СЕПТЕМВРИ (ПОНЕДЕЛНИК) 18:00 ч.

ДЕВОЈКАТА И ЕХОТО
(Paskutine atostogu diena/ The Girl and the Echo)
Игран филм, Литванија
1964, 59 мин., колор, ДЦП
Режисер: Арунас Жебриунас (Arūnas Žebriūnas)
Сценарио: Анатоли Черченко, Јуриј Нагибин, Арунас Жебриунас (Anatoly Cercenko, Yuriy Nagibin, Arunas Zebriunas)
Улоги: Лина Бракните, Валериј Зубарев, Брониус Бабкаускас ( Lina Braknyte, Valeriy Zubarev, Bronius Babkauskas)
Филмот, базиран на расказ од познатиот советски писател Јуриј Нагибин, раскажува за младата девојка Вика како ужива во последните денови од летниот одмор во морско одморалиште некаде на југ.

16 СЕПТЕМВРИ (ПОНЕДЕЛНИК) 20:00 ч.
УЦЕНА
(Blackmail)
Игран филм, Англија
1929, 76 мин., црно-бел, ДЦП
Режија: Алфред Хичкок (Alfred Hitchcock)
Сценарио: Алфред Хичкок, Бен В. Леви (Alfred Hitchcock, Benn W. Levy)
Улоги: Ени Ондра, Џон Лонгден (Anny Ondra, John Longden)

Приказната се врти околу Алиса Ваит, млада жена која, откако ќе биде нападната од уметник во неговото студио, се брани и го убива својот напаѓач. Потоа, таа станува жртва на уцена од страна на човек кој е сведок на настанот. Сложеноста на наративот и психолошката тензија што Хичкок ја создава преку развојот на приказната е пример за неговиот мајсторски талент во градењето на трилери.

Една од највпечатливите сцени во филмот е онаа во која Алиса, опколена од луѓе кои зборуваат, почнува да чуствува дека зборот „нож“ (knife) е единствениот збор што се слуша. Ова е еден од првите примери на Хичкоковата употреба на звук за да ја прикаже психолошката состојба на ликовите, техника што подоцна ќе стане еден од неговите заштитни знаци.

Кинематографијата во „Уцена“ е одлична, со употреба на сенки и светлина за да се создаде мистериозна и напната атмосфера. Хичкок користи иновативни агли на камерата и композиции на кадрите за да ја зголеми тензијата. Немата верзија на филмот исто така ја прикажува Хичкоковата способност да раскажува приказна преку визуелни средства, користејќи ја моќта на сликата за да ги пренесе емоциите и настаните.
Филмот исто така ја истражува темата на вина и морал, прикажувајќи како едно дело на самоодбрана може да доведе до низа настани што целосно ќе го сменат животот на една личност. Ликовите се фатени во мрежа на лаги и манипулации, што е типично за Хичкоковите филмови, каде што границата меѓу доброто и злото е често замаглена.

„Уцена“ е класичен пример на раниот Хичкок. Тој е повеќе од само технички подвиг; тоа е и длабоко човечка приказна за стравот, вината и преживувањето. Како едно од неговите рани дела, „Уцена“ ја поставува сцената за идниот развој на Хичкок како „мајстор на трилерот“ и го цементира неговото место во историјата на филмот.

Музичка придружба на овој нем филм ќе биде ексклузивниот европски оркестар ФЕИМС, создаден од истоимениот европски окрестарски изведувачки институт. Преку различни дигитални платформи, проектот се стреми и кон развој на нова публика, пренесувајќи ги искуствата и културниот диверзитет на европското музичко наследство.

Миријан Хухунаишвили потекнува од Грузија, каде го започнува и заокружува музичкото образование на Државниот Конзерваториум во Тбилиси, а во 2020 година докторира на Музичката Академија во Краков.
Како диригент и музичар заедно со композиторот Михаил Мдинарадзе го основаат проектот ,,Alter Orchestra” и Младинскиот Грузиски Оркестар. Со овој оркестар тој остварил голем број на концерти како и учество на Меѓународниот Натпревар Barouch во Сан Марино во 2019 година.
Хухунаишвили како диригент работел и со врвните оркестри во Европа како што се: Филхармонискиот Оркестар на француското Радио, националните симфониски оркестри во Данска, Исланд и Кореа, Македонската Филхармонија, Националниот Филхармониски Оркестар во Грузија, Симфонискиот Оркестар во Тбилиси, Грузиската Национална Опера и Балет, Поткарпатска Филхармонија во Полска итн.
Миријан е професор по диригирање на Универзитетот за Уметност во Исланд.

ФАМЕ’С европскиот окрестарски изведувачки институт претставува музички образовен центар кој што е создаден во рамките на компанијата ФАМЕ’С која се занимава со професионално снимање и продукција на музика. Институтот претставува уникатна платформа за професионална музичка едукација, размена на искуства и креативност, наменет за млади талентирани инструменталисти од Европа, во полето на оркестарската музика, како дел од програмата за Пан-Европски културни ентитети (CREA-CULT-2021-PECE). Фокусирајќи се на креирање можности за младите таленти програмата обезбедува едукација и разновидни оркестарски практки, истражувајќи нови стилови, збогатувајќи го репертоарот со нови композиции итн. Оваа програма овозможува високо професионално ниво на обука, пракса, менторирање и изведби, преку новите методологии и технологии кои се овозможени во студиото на ФАМЕ’С.

Преку различни дигитални платформи, проектот се стреми и кон развој на нова публика, пренесувајќи ги искуствата и културниот диверзитет на европското музичко наследство.

Овој институт континуирано е домаќин на млади музичари од различни земји од Европа како и врвни музички уметници кои ги раководеа активностите на овој семинар, меѓу кои и: Тимоти Редмонд, Колсимча бенд, Оливие Труан, Алистер Кинг, Луис Иварс, Франческо Тристано, Роб Мазурек, Бенџамин Шварц, Куареим Квартетот, Етјен Аблен, Габриел Прокофјев, Игор Корети, Оливие Дежурс, Емили Дејвис, Ирина Муресану, Јан Банг, Танго 5/4, Лука Фаулиси, Пол Марсовски, Чаба Палфи, Петер Барсони, Дајен Луи, Конрад Ван Алфен, Арварк Квартет, Веско Ешкенази, Скот Флавин и Миријан Хухунаишвили.

 



Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.