Македонски
11/11 е ден што носи посебна тишина во себе, не затоа што е магичен по природа, туку затоа што нè потсетува да застанеме и да погледнеме каде сме.
Овој датум често се поврзува со нови почетоци, но неговата вистинска сила е во тоа што ни дава момент да видиме што не сакаме да носиме понатаму. Кога ќе се забави умот, станува полесно да препознаеме кои мисли нè држат заглавени, кои навики ни ја трошат енергијата, и кои стравови ни ја диктираат тишината. 11/11 не ви бара големи одлуки, туку искреност: каде сте сега, и што ве спречува да се движите во насоката што ве повикува веќе долго време.
Овој ден го отвора прашањето што најчесто го избегнуваме, што треба да пуштиме за да ни стане полесно? Тоа може да биде страв што ве држи блиску до нешто што одамна не ве храни, очекување што никој не го исполнува, обврска што повеќе не е ваша, или начинот на кој зборувате со себе кога работите стануваат тешки. 11/11 нè учи дека порамнувањето не доаѓа од надворешни промени, туку од момент кога конечно признаваме што сакаме и што не сакаме, без оправдувања. Кога ќе ја именувате вистината, дури и тивко, чувството на тежина почнува да попушта. Овој ден не ја менува реалноста, туку вашето присуство во неа, а тоа е најважниот чекор што можете да го направите.
Ако денес сакате да направите нешто, направете го едноставно: запишете каде сте, што ве боли, што ве влече напред и што ве влече назад. Не барајте совршенство. Барајте јасност. И кога ќе ја најдете, макар и во една единствена реченица, ќе знаете дека 11/11 го направил она што треба — ви помогнал да се вратите до себе.
