Македонски
Во Босна и Херцеговина, пред војната во деведесеттите, 10% од браковите биле мешани, а во главниот град Сараево, речиси секој трет брак бил мешан. атоа, не е изненадувачки што на родителите на Србинот Бошко Бркиќ и муслиманката Адмира Исмиќ не им пречело кога нивните деца почнале да се забавуваат. Тие двајцата ги нарекуваат сараевските Ромео и Јулија, но за разлика од италијанскиот пар, омразата меѓу нивните фамилии не беа причина за нивната смрт, туку тоа беше војната.
Боѓко и Адмира се родени во истата година – 1968 година. Тие почнале да се забавуваат на 16-годишна возраст, признавајќи ги своите чувства еден кон друг на Нова Година 1985 година. Судбината одлучи дека ќе бидат прва и последна љубов еден на друг.
За време на војната, при најтешките борби за Сараево, Бошко со своето семејство можел да го напуштат опколениот град, но тој не сакал да ја напушти својата сакана. Тие се обиделе на сите можни начини и, со помош на пријатели, добиле дозвола да се преселат во Грбавица, српскиот дел од Сараево, каде што беше помирно. Притоа, и српската и муслиманската страна се согласиле за тоа. Имало само еден пат – преку мостот Врбан, околу кој војници стоеле од двете страни на реката.
Постои верзија дека се случила трагична несреќа: еден од војниците не знаел за договорите и прв пукал, а потоа настанал општ хаос, дожд од куршуми и гранати.
Но, познатиот писател Момо Капор, во својата „Сараевска трилогија“, претставува поинаква верзија на развојот на настаните. Така, за време на војната, во Сараево голема контрола имал муслиманскиот криминалец Исмет Бајрамовиќ, познат како Чело. Наводно, тој се согласил да им дозволи на вљубените млади да го напуштат градот за 18.000 марки. Но, кога, доцна во ноќта на 18 мај 1993 година, Адмира и Бошко почнале да ја преминуваат реката Миљацка, на сигнал на Чело, муслиманските снајперисти отвориле оган врз нив.
Бошко го примил првиот куршум и починал веднаш. Ранетата Адмира успеала да ползи до него и починала прегрнувајќи го својат сакан.
Бошко лежи со лицето надолу на тротоарот, со десната рака несмасно фрлена зад грб. Адмира лежи до својот сакан, ставајќи ја левата рака на неговиот грб“, се сеќава еден војник кој бил сведок на настанот.
Шест дена подоцна, телата на убиените биле извлечени од Србите, под силен оган од Бошњаците. Мировниците на УНПРОФОР одбиле да ги евакуираат телата, наведувајќи ја можноста нивните оклопни возила да бидат нападнати.
Сè уште не е познато точно кој го убил младиот пар и никој не е повикан на одговорност.
По војната, во 1996 година, Бошко и Адмира се препогребани во истата гробница на градските гробишта Лав во Сараево.
Врз основа на оваа трагедија, подоцна е снимен документарниот филм „Ромео и Јулија во Сараево“, кој дури беше номиниран и за Оскар.
