Историчарот Тодор Чепрегановво интервју за Плусинфо одговора на горливите прашања поврзани со историјата на Македонија, но и за историјата на македонскиот народ.

Во последните неколку денови сме сведоци на паушални квалификации, дека во „раните фази на комунизмот“ голем број на Бугари во Македонија биле асимилирани во Македонци. Дали е тоа точно?

Зачудува констатацијата на одредени научни работници во Бугарија, пред сè историчари, кои тврдат дека во „раните фази на комунизмот голем број на Бугари во Македонија биле асимилирани“. Се работи за паушални изјави без било каква документирана подлога. Со ова тие сакаат да заборават, да ја избришат од свото сеќавање асимилацијата и денационализацијата на Македонците во текот на Втората светска војна, кога фашистичката бугарска окупаторска војска ја окупира Македонија и „администраторите“ присилно ги променија имињата и презимињата на Македонците. Што претставува злодело без преседан. Денес, бугарската политика настојува сите свои злодела да ги препише на Македонците. Ова е истата онаа теза која ја верглаат бугарските историчари дека во Пиринскиот дел на Македонија, Бугарите биле принудувани да се декларираат како Македонци во време на културната автономија. Многу, многу извртени тези кои не држат. Македонците во Пиринска Македонија сè уште се таму каде што биле во Пиринска Македонија и сè уште се не признаени од „демократска европска Бугарија“. Демек нивнот Устав не признавал етнички групи и не можел да се отвора. Како да е херметички затворен. А македонскиот Устав, како да е пачавра, па кој како изрази желба може да го отвора и затвора. И сега желба изразија Бугарите од Македонија да бидат дел од Уставот. Немам ништо против да бидат дел од Уставот како малцинство во Македонија. Но, секоја држава која држи до себе тоа треба да го прави на реципроцитетна основа. Ние нив во Уставот, тие Македонците во Уставот. Тоа е израз на добрососедство и меѓусебно почитување на различностите. Но за жал не ќе да е така. Тие зборуваат за асимилирани Бугари по војната, а тие тоа го прават денес пред очите на целокупната светска јавност и покрај 14 пресуди добиени на судот во Стрзбур.

Устите им се полни со зборови дека ја поддржуваат Македонија на патот кон Европската Унија, но за да се случи тоа Македонците треба да прифатат и признаат дека до 1945 година биле Бугари, а дека по 1945 година и македонските Бугари биле присилувани да го прифатат македонизмот и врз таа основа со присила се формирал македонскиот народ, јазик, култура, обичаи. Ова може да го зборуваат само луѓе кои сè уште не излегле од матрицата на XIX век во однос на идеите за големи држави т.е. вечно неотсонуваниот сон за Санстефанска Бугарија. Тоа се идеите кои се шират и преку системот на образованието во Р. Бугарија. И затоа не треба да чуди што над 80% од Бугарите го подржуват бугарското вето за интеграцијата на Македонија во Европската Унија. Зар е тоа „братски“?!

Сигурно дека ваквите писанија не одат во прилог на градењето на добро соседските односи меѓу Р. Бугарија и Р. Македонија. За да тврдите дека имало асимилација и денаионализација на Бугари во Македонци треба тоа да го аргументирате со архивски документи, а не паушално да се зборува и пишува и врз база на поединечни случаи да се гради историскиот наратив.

Во последно време некои бугарски историчари излегоа со написи за „крвавото коледе“ во кое даваат фантастични бројки за убиени, затворени и интернирани „Бугари“. Нека предочат документ или да дадат список на „Бугари“ кои биле стрелани на плошдатот и на Калето поради тоа што биле „Бугари“, како што направи професорот Стојко Стојков со книгата „Табу“ во која се дадени со име и презиме Македонците кои биле репресирани во Пиринска Македонија од страна на бугарската УДБ-а поради тоа што не сакале да се откажат од својата македонска национална припадност.

А во пописите на населението по војната секој еден заинтересиран може да види колку од населението се декларирало за Бугари во Македонија.

Целото интервју ТУКА



Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.